“ค่าย สังกัด หรือเอเจนซี่ขนาดใหญ่ ที่รับงานดูแลศิลปิน ยังเป็นสิ่งจำเป็นอยู่หรือไม่”... นั่นคือคำถามแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของผู้เขียน หลังจากที่ช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา เราทุกคนเริ่มได้เห็นปรากฏการณ์ “ออกมาเปิดค่ายเป็นของตัวเอง” ของเหล่าศิลปินดารารุ่นใหม่ จนกลายเป็นอีกหนึ่งเทรนด์ทางเลือกของอุตสาหกรรมบันเทิง ซึ่งส่งผลกระทบอย่างน่าสนใจต่อธุรกิจบันเทิงในมิติของค่ายสังกัดดูแลศิลปินที่อาจจะต้องปรับตัวตาม

     หนึ่งในปรากฏการณ์สำคัญของวงการบันเทิงที่อาจเรียกได้ว่าเป็นดั่งจุดเริ่มต้นของเทรนด์ศิลปินดาราออกมาเปิดบริษัทดูแลตัวเอง ก็เห็นจะหนีไม่พ้นเหตุการณ์ปิดตัวของค่าย Nadao Bangkok ที่เราได้เห็นเด็กในสังกัดที่กำลังรุ่งเรืองถึงขีดสุดในวงการบันเทิงต้องแพแตก บ้างก็ย้ายเข้าไปอยู่กับค่ายดูแลศิลปินมีชื่อเสียงขนาดใหญ่ บ้างก็ออกมารับงานอิสระ และบ้างก็ตัดสินใจจดทะเบียนเปิดบริษัทในนามของตัวเองเพื่อดูแลตัวเองหลังจากนั้น

     ปัจจุบันนี้มีศิลปินไทยหลายคนที่หันมาเปิดบริษัทต้นสังกัดรับงานด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็น Cloud9 Entertainment ของ ไบร์ท-วชิรวิชญ์, Billkin Entertainment ของ บิวกิ้น-พุฒิพงศ์, PP Krit Entertainment ของ พีพี-กฤษฏ์, QOW Entertainment ของ เจเจ-กฤษณภูมิ และ ต้าเหนิง-กัญญาวีร์, JMJ LABEL ของ เจมมี่เจมส์, Ice Paris Entertainment ของ ไอซ์-พาริส หรือจะเป็น TPNLEE.CONNECT ของ ต่อ-ธนภพ และอีกมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งตลอดช่วงปีที่ผ่านมา แต่ละสังกัดล้วนแล้วแต่ทำผลงานด้านเม็ดเงินและกระแสนิยมได้อย่างดี ไม่ว่าจะเป็นทัวร์คอนเสิร์ตต่างประเทศของทั้งบิวกิ้นและพีพีตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา, ข่าวการทำรายได้สูงสุดถึง 70 ล้านบาทของ QOW Entertainment หลังจากที่เพิ่งเปิดตัวได้แค่ 1 ปีเท่านั้น หรือจะเป็นโปรเจกต์ระดับโลกกับแบรนด์แฟชั่นชื่อดังอย่าง Burberry ของ Cloud9 Entertainment และอีกนับไม่ถ้วนที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งปรากฏการณ์ทั้งหมดนั้นเองที่เข้ามาเป็นตัวเปลี่ยนเกมให้เหล่าค่ายยักษ์ใหญ่หลายค่ายหรือค่ายดูแลศิลปินขนาดกลางเริ่มขยับตัวอีกครั้ง

     ความน่าสนใจของหลายค่ายที่ถูกจดทะเบียนใหม่ในชื่อของศิลปินตัวท็อปนั้น ไม่ได้มีเพียงพันธกิจของการรับงานหรือดูแลงานของศิลปินคนนั้นเท่านั้น ทว่าหลายค่ายยังมองการณ์ไกล ต้องการเฟ้นหาและปั้นศิลปินในสังกัดของตัวเองขึ้นมาใหม่ ให้โด่งดังในระดับภูมิภาคและระดับโลก ดังเช่น QOW Entertainment ที่ตอนนี้มีศิลปินในสังกัดอย่าง จิงจิง-วริศรา ยู ที่เป็นทั้งนางแบบและสามารถออกผลงานเพลงในฐานะศิลปินได้ หรือจะเป็น Cloud9 Entertainment ของไบร์ท ที่เจ้าตัวเคยให้สัมภาษณ์ด้วยตัวเองว่าจะมีการเซ็นสัญญาศิลปินเข้าสังกัดเร็วๆ นี้ ซึ่งกลยุทธ์นี้สะท้อนให้เห็นชัดเจนว่า การดำเนินงานของค่ายเหล่านี้ ก็แทบจะไม่ต่างอะไรกับค่ายหรือต้นสังกัดที่ดูแลศิลปินอื่นๆ เลยแม้แต่น้อย ซึ่งพาให้เรากลับไปสู่คำถามในตอนต้นของผู้เขียนที่ว่า “ค่าย สังกัด หรือเอเจนซี่ขนาดใหญ่ ที่รับงานดูแลศิลปิน ยังเป็นสิ่งจำเป็นอยู่หรือไม่”...

     หากถามว่ายังสำคัญอยู่หรือไม่ ก็ต้องตอบว่ายังสำคัญอยู่ไม่น้อย แม้ว่าเทรนด์ตอนนี้ทั้งในไทยและเกาหลีใต้ต่างโน้มเอียงไปในทางเดียวกันคือ ความกล้าของศิลปินที่ออกมาเปิดบริษัทเป็นของตัวเองเพื่อดูแลตัวเอง ทว่าสิ่งที่เราต้องไม่ลืมเลยก็คือ ศิลปินเหล่านั้นล้วนแล้วแต่แจ้งเกิดจากค่ายต้นสังกัดใหญ่ที่อยู่มาเนิ่นนานทั้งสิ้น ดังนั้นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างยังถูกกุมบังเหียนโดยค่ายต้นสังกัดชื่อดังขนาดใหญ่อยู่ เนื่องด้วยสาเหตุและองค์ประกอบหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นระบบการทำงานขององค์กรขนาดใหญ่ หรือกระทั่งอำนาจของสิ่งที่เรียกว่า “คอนเน็กชั่น” อันยาวนาน ทั้งกับสื่อและนายทุนในตลาดบันเทิง ที่มักจะวิ่งเข้าหาค่ายต้นสังกัดขนาดใหญ่เป็นที่แรกเสมอ

     กระนั้นในอีกแง่มุมหนึ่ง การออกมาเปิดค่ายต้นสังกัดเป็นของตัวเองเพื่อดูแลตัวเองของเหล่าศิลปินเหล่านั้น ก็มีข้อดีในแง่ของข้อจำกัดในการใช้ชีวิตที่เป็นอิสระมากกว่าเดิม เพราะสามารถใช้ชีวิตเป็นตัวของตัวเองได้บนกฎเกณฑ์ที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้น อีกทั้งในเรื่องของรายได้ก็คงจะได้รับเต็มเม็ดเต็มหน่วยมากกว่าเดิม หรือแม้แต่การวางแผนอนาคตในวงการบันเทิงของเหล่าศิลปิน ที่มีโอกาสพัฒนาตัวเองไปอยู่เบื้องหลัง หรือขึ้นแท่นเป็นนักธุรกิจเต็มตัวในวันที่ต้องเกษียณตัวเองจากโลกบันเทิงที่มีวันหมดอายุทุกคน