ซีรี่ส์ยุคใหม่มักบอกเล่าเรื่องราวแบบมีชั้นเชิงมากขึ้น แม้จะเป็นผลงานที่ฉายตามเคเบิลหรือแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งก็ยังมีวิธีการสอดแทรกเรื่องราวให้สัมผัสถึงการสื่อสารประเด็นสังคมที่เกิดขึ้นอย่างปกติบนโลกนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นซีรี่ส์แนวไหนก็ตาม Kaleidoscope เป็นซีรี่ส์แนวลุ้นระทึกที่เต็มไปด้วยกลไกทางความคิด อีกทั้งยังมีจุดเด่นเรื่องการบอกเล่าเรื่องราวความสนุกผ่านสี ซึ่งแต่ละสีบอกเล่าช่วงเวลาและมุมมองที่ต่างออกไป ใครจะดูสีไหนก่อนก็ได้ ในท้ายที่สุดทุกคนจะมาขมวดปมจบพร้อมกับข้อมูลที่เปิดโอกาสให้วิเคราะห์ครบถ้วนจากต่างช่วงเวลา หรือพูดง่ายๆ ว่าเปิดโอกาสให้ผู้ชมปะติดปะต่อกันเอาเอง

     ถึงแม้ว่าซีรี่ส์เรื่องนี้จะดูเหมือนเปิดอิสระให้กับผู้ชมเต็มที่ ขนาดเนื้อเรื่องยังมีวิธีการเล่าหลายแบบ ทั้งหมดถูกออกแบบมาให้ผู้ชมวิเคราะห์ เชื่อมโยงเหตุการณ์ และสัมผัสประสบการณ์การรับชมที่ไม่เหมือนกัน แต่ในส่วนเนื้อเรื่องกลับพิถีพิถันกับการตีกรอบอยู่ไม่น้อย อาจเพราะด้วยวิธีการเล่าที่ผู้ชมสลับตอนดูได้ ทุกอย่างจึงถูกกำหนดไว้ละเอียดมากในแต่ละตอน ถึงขนาดว่าเนื้อเรื่องมันแทบจะเป็นเรื่องจบในตอนทิ้งเบาะแสให้เราหาคำตอบได้ไม่เยอะเท่าที่ควรหากเทียบกับซีรี่ส์การสืบเสาะหาความจริงในการปล้นเรื่องอื่นๆ นอกจากนี้ยังมีการสอดแทรกเนื้อหาบางอย่างที่ชวนเราสงสัยว่าเน็ตฟลิกซ์ ‘woke’ เกินไปหรือเปล่า

     เนื้อเรื่องหลายตอนอาจไม่ได้มีพลังในการสื่อสารเกี่ยวกับประเด็นทางสังคมมากนัก มีเพียงการหยอดเบาะแสให้ผู้ชมติดตามเส้นทางการปล้นอย่างตั้งอกตั้งใจ ทว่าในบางมุมกลับมีการนำเสนอประเด็นเกี่ยวกับเรื่องสีผิวอย่างชัดเจน อย่างฉากในเรื่องก็มีประเด็นหลายต่อหลายอย่างที่พูดถึงความขัดแย้งที่ซีรี่ส์แบ่งฟากออกมาอย่างชัดเจน ตรงจุดนี้อาจไม่ได้ทำให้รู้สึกเกินไปเท่าไหร่นัก ทว่าเมื่อการดำเนินเรื่องเดินทางมาถึงอดีต ซีรี่ส์สอดไส้เรื่องเหล่านี้จนล้นทะลักและพยายามบอกเล่ามันอย่างโจ่งแจ้งเหลือเกิน ผู้ชมอาจรู้สึกว่ามันถูกนำเสนอจนบดบังเนื้อหาหลักของเรื่องไปอย่างน่าฉงน

     ความสำคัญระหว่างเนื้อเรื่องกับประเด็นรองคือกุญแจสำคัญที่ตัดสินได้เลยว่าบางสิ่งบางอย่างเยอะเกินไปหรือไม่ เพราะในช่วงเวลาย้อนเวลาสู่อดีต Kaleidoscope นำเสนอในเชิงสังคมอย่างลึกซึ้ง มีการใช้ตัวแทนของคนผิวสีและคนผิวขาว การเลือกใช้สถานที่ แน่ล่ะว่าทุกอย่างเกี่ยวโยงกับเนื้อเรื่อง ทว่าเมื่อพินิจพิเคราะห์จะเห็นว่ามีการใส่รายละเอียดของการเหยียดสีผิวแบบโจ่งแจ้ง พยายามยัดสารเรื่องนี้มากมาย โดยหลายครั้งแทบไม่มีความจำเป็น อีกทั้งยังไม่ได้นำการกระทำเหล่านั้นมาตอกย้ำความโหดร้ายที่เกิดขึ้นได้เท่าที่ควร เหมือนกับว่าแค่บอกว่าสิ่งนี้เกิดขึ้น พยายามกระตุ้นอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ขมวดจบแบบไม่เชื่อมโยงกันขนาดนั้น เท่ากับว่าผู้ชมค้างคากับเนื้อหา ถึงแม้จะจบไปแล้วแต่ปมการสะท้อนสีผิวก็ดูเหมือนเป็นฉากประกอบและไม่ได้ขมวดจบไปพร้อมกับเนื้อเรื่องหลัก ประเด็นที่สอดแทรกมาจึงถูกตั้งคำถามว่าเพื่อความ “woke” สะท้อนประเด็นสังคมแบบยัดเยียดเกินไปไหม บางครั้งการทำอะไรเกินพอดีอาจทำให้เกิดแรงต้านและเสียดทานพลังการสนับสนุนเดิมให้เสื่อมแรงลง จุดนี้เองแทนที่จะได้พัฒนากันต่อไปกลับต้องหยุดอยู่กับที่แทน