บรรณาธิการของโว้กคนหนึ่งพบเอริคในอีเวนต์ของ Hermès แล้วให้สงสัยว่าคนที่นั่งสานงานฝีมืออยู่ตรงนั้นเป็นใครมาจากไหน เพราะดูจากงานที่ทำอยู่ ประกอบกับข้อมูลเพิ่มเติมที่ได้มาเกี่ยวกับผลงานที่ผ่านมาทั้งวินโดว์โชว์ของแบรนด์หรูระดับโลก พรอปประกอบแฟชั่นเซ็ต งานประติมากรรมที่ตั้งอยู่ในบูติกโฮเทลเก๋ๆ ของกรุงเทพฯ เขาคนนี้ควรเป็นที่รู้จักมาตั้งนานแล้ว ดังนั้น ขอเชิญผู้อ่านไปที่ภาพประกอบ แล้วค่อยอ่านเรื่องราวของเขา อ้อ...จิบเครื่องดื่มที่มีฟองผุดพรายไปด้วยก็น่าจะเพิ่มอรรถรสได้ไม่น้อย

 

Vogue: เอริค โตบัวเป็นใคร ทำอะไรมาบ้าง

Eric: ผมชอบศิลปะ ชอบเพลงคลาสสิก ชอบการแสดง เรียนบัลเลต์ที่มหาวิทยาลัยมหาสารคาม แล้วก็ไปเรียน Art and Design ที่ลอนดอน จากนั้นก็เริ่มเข้ามาทำงานแฟชั่นโดยเป็นผู้ช่วยสไตลิสต์ของพี่อาร์ต อารยา (อินทรา) วันหนึ่งได้รับโจทย์ให้ทำเครื่องศีรษะสำหรับแฟชั่นโชว์ ด้วยงบประมาณที่จำกัด เราเลยหยิบของใกล้ตัวคือหลอดพลาสติกกับเศษหนังมาสร้างสรรค์ แล้วคนก็ชอบ พี่สัญชัย (จิรัฏฐ์ ทรัพย์พิศาลกุล สไตล์ไดเร็กเตอร์ของโว้กประเทศไทย) ก็เคยมายืมไปถ่ายแฟชั่น จึงเป็นจุดเริ่มต้นให้ได้ทำงานประดิษฐ์อะไรแบบนี้มาเรื่อยๆ จนมีช่วงหนึ่งคนเรียกเราว่าเป็นนักทำหมวก แต่เรารู้สึกว่าเราทำสิ่งที่เป็น Wearable Art มากกว่า มาถึงตอนนี้ทำมาหลายอย่างนะครับ เป็นพรอปสไตลิสต์ เซตดีไซน์สำหรับถ่ายแฟชั่นเซต ทำดิสเพลย์ให้แบรนด์ต่างๆ เคยทำหน้ากากให้รายการ The Mask Singer อยู่ช่วงหนึ่ง มีคอแลบอเรชั่นกับศิลปินคนอื่นๆ บ้าง แต่ส่วนมากติดสัญญาการรักษาความลับเลยไม่สามารถเล่ารายละเอียดได้มาก

 

V: งานส่วนมากทำจากของที่อยู่ใกล้ตัว หรือแม้แต่ของเหลือใช้ ทำไมถึงเลือกใช้วัสดุเหล่านี้

Eric: ผมเป็นคนชอบเก็บของ เวลาได้รับโจทย์มาเราจะเริ่มสเกตช์ร่างไอเดียตามภาพในหัว จากนั้นภาพเหล่านั้นมันก็อยู่ในหัวเราตลอดเวลา แล้วเวลาเดินไปเจออะไรอย่างหนึ่ง บางทีเป็นของที่ตกอยู่ข้างถนนด้วยซ้ำ เราก็จะคิดได้ว่าอันนี้เอาไปใช้ทำอะไรได้ เหมือนด้วยเนื้องานมันบังคับให้ผมเป็นคนที่ต้องชอบเก็บขยะน่ะครับ (หัวเราะ) อย่างโปรเจกต์หนึ่งผมทำรูปปั้นสิงโตจีนสำหรับประดับหน้าโรงแรมโดยใช้เศษพลาสติกที่เก็บมาจากรอบๆ ไชน่าทาวน์และขยะที่เดินไปเจอ เจออันนี้ก็คิดว่านี่ไงหาง เจอกังหันลมจิ๋วๆ 2 ชิ้นที่หน้าตาเหมือนกันก็เลยหยิบมาเป็นตาสิงโตได้พอดี

 

V: แรงบันดาลใจในการสร้างงานของเอริคมาจากอะไร

Eric: คิดว่ามาจากสิ่งที่เห็นและสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวเราจับมาประกอบกัน แต่ไม่ได้มีวิธีคิดที่เป็นขั้นตอนชัดเจนนะครับ ทุกวันเจออะไรสะดุดตาผมก็ถ่ายรูปเก็บไว้ เจอของวางอยู่คู่กันสีสวยจังก็ถ่ายรูป เจอป้าเข็นรถขายของแล้วการแต่งตัวกับรถเข็นรวมกันแล้วสีสวยจังก็ถ่ายรูป ผมมักจะมองเห็นอะไรบางอย่างในของที่คนอื่นมองว่าธรรมดา เด๋อๆ น่ะครับ แล้วทั้งหมดทั้งมวลเหล่านี้ก็จะมารวมกับเพลงที่ฟัง วัสดุที่มี ของที่อยากหยิบมาใช้ กลายเป็นภาพของผลงานเวลาที่ได้รับโจทย์มาครับ