เปิดประวัติการเดินทางของศิราภรณ์ดึกดำบรรพ์ สู่เครื่องประดับชั้นสูงของราชสำนักไทย

     จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีพบว่าสตรีไทยในยุคสมัยต่างๆ นิยมไว้ผมและตกแต่งทรงผมด้วยเครื่องประดับหลายรูปแบบซึ่งทำจากวัสดุหลากหลายชนิด แม้ว่าศิราภรณ์ที่ปรากฏในประติมากรรมสำริด รูปนูนสูงปูนปั้น และจิตรกรรมทั้งหลาย เช่น กิริฎมกุฎ (Kirita-makuta) หรือการัณฑมกุฎ (Karanda mukuta) ของเทวรูปในศาสนาพราหมณ์-ฮินดูในสมัยศรีวิชัย ลพบุรี และสุโขทัยที่ได้จากแหล่งโบราณคดีต่างๆ อาจมิได้สะท้อนถึงรูปแบบของเครื่องประดับศีรษะที่ใช้จริงของผู้คนในสังคม แต่ก็ถือเป็นร่องรอยของพัฒนาการเครื่องศิราภรณ์ที่มีอยู่จริงในระยะเวลาต่อมา ในขณะที่ประติมากรรมสังคโลกสมัยสุโขทัยรูปสตรีและบุรุษในอิริยาบถต่างๆ น่าจะเป็นภาพสะท้อนการแต่งกาย ทรงผม และวิถีชีวิตจริงของผู้คนในยุคนั้น