ความน่าสนใจของวิถีการถ่ายทอดความงดงามด้านแฟชั่นคือหนึ่งปัจจัยที่ขับเคลื่อนอุตสาหกรรมนี้ให้ก้าวไกลและเต็มไปด้วยภาพจำแห่งความสร้างสรรค์ ตลอดระยะเวลาหลายทศวรรษหรืออาจจะนานถึงหลักศตวรรษ ช่างภาพจำนวนมากล้วนนำเสนอผลงานอันโดดเด่นในรูปแบบเฉาะตัว อีกทั้งยังสรรสร้างแนวทางสอดประสานกับแบรนด์ระดับแถวหน้าได้อย่างน่าประทับใจ ทว่าในช่วงยุคสมัยหลายยุคในหน้าประวัติศาสตร์มีความนิยมหลักที่ครองนิยามความเก๋มีสไตล์ไว้อย่างเหนียวแน่น ความนิยมรองจึงเป็นสิ่งที่หลายคนอาจลืมเลือน ทว่ามีช่างภาพหญิงคนหนึ่งที่ฉีกกรอบความนิยมหลักและสร้างพื้นที่ให้แสงสาดส่องด้วยสไตล์อันโดดเด่นของตัวเอง

ผลงานภาพถ่ายแฟชั่นกับการนำเสนอชิ้นงานของแบรนด์ Valentino เมื่อปี 1977 โดย Deborah Turbeville / ภาพ: Deborah Bell Gallery

     Deborah Turbeville คือช่างภาพหญิงที่เราจะพูดถึงกันในบทความนี้ เชื่อว่าหลายคนเมื่อพูดถึงคำว่า ‘ช่างภาพ’ จะต้องนึกถึงผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ นั่นก็เพราะการถ่ายทอดผลงานศิลปะตั้งแต่อดีตถูกตีกรอบว่าเป็นเรื่องของผู้ชายเป็นหลัก แม้วัตถุในงานศิลปะชิ้นนั้นๆ จะเป็นผู้หญิงหรือเกี่ยวข้องกับผู้หญิงก็ตาม ดังนั้นมุมมองส่วนใหญ่จึงเป็นการมองของผู้ชายที่นำเสนอความสวยงามรูปแบบต่างๆ ซึ่งอย่างในยุค 1970s ช่างภาพดังอย่าง Helmut Newton และ Guy Bourdin ก็ครองครอบโดดเด่นและทรงอิทธิพลอย่างมาก ลายเซ็นในภาพก็ชัดเจนจนเรียกว่าเป็นดั่งเสาหลักของสไตล์ภาพถ่ายในยุคนั้นเลยก็ว่าได้

Deborah Turbeville ถ่ายทอดมนต์เสน่ห์ของผู้หญิงในเซ็ตแฟชั่นของโว้กอเมริกาฉบับเดือนพฤษภาคม 1975 / ภาพ: Vogue US

     “จากผู้หญิงถึงผู้หญิง” คำนี้นิยามแนวทางการรังสรรค์ผลงานของเดบอราห์ได้เป็นอย่างดี ช่วงนั้นเฮลมุตและกีย์มีวิธีการนำเสนอที่โดดเด่นมาก แต่สิ่งที่เหมือนกันคือสร้างอารมณ์ในภาพให้สวยงามโดดเด่น สง่าผ่าเผย และดึงดูดด้วยความแปลกสะดุดตา นอกจากนี้ยังมีช่างภาพหนุ่มรุ่นใหม่อีกหลายคนที่เดินหน้าสร้างผลงานด้วยลายเส้นอันเป็นเอกลักษณ์ ทว่าทุกอย่างถูกจัดแจงและมองผ่านมุมมองของผู้ชายเป็นหลัก ลักษณะสี อารมณ์ เรื่อยไปจนถึงการสื่อสารทางความรู้สึกที่ลึกซึ้งจึงสะท้อนออกมาในรูปแบบที่แตกต่างจากการปฏิสัมพันธ์หรือมุมมองแบบผู้หญิงถึงผู้หญิง

ภาพแฟชั่นในซีรี่ส์ “L'heure Entre Chien et Loup” ที่สะท้อนกลิ่นอายความหลอน อีกหนึ่งลายเซ็นของ Deborah Turbeville ที่ทุกคนจดจำได้เป็นอย่างดี / ภาพ: The New Yorkers

     เดบอราห์สร้างรากฐานสำคัญในการนำเสนอชิ้นงานภาพพถ่ายแฟชั่น เธอระบุว่าผู้หญิงในภาพของเธอต้องไม่เพียงเป็นวัตถุมีชีวิตและนั่งอยู่เฉยๆ อีกทั้งยังระบุถึงความอิสระและเปิดกว้างที่ถ่ายทอดว่าผู้หญิงสามารถแสดงอารมณ์แบบใดก็ได้หรือจะสวมเสื้อผ้าแบบใดก็ได้ ซึ่งช่างภาพหญิงคนนี้ระบุว่าการถ่ายทอดภาพถ่ายของเธอคือการท่องไปในโลกส่วนตัวของผู้หญิงซึ่งคุณ(ผู้เสพศิลปะ)ไม่เคยไปมาก่อน แนวคิดนี้ถูกสะท้อนออกมาผ่านภาพถ่ายที่มีจังหวะและมุมมองแตกต่างจากภาพแฟชั่นดั้งเดิมหรือแม้แต่งานแฟชั่นร่วมสมัยอันจัดจ้านอย่างสิ้นเชิง เพราะมันเต็มไปด้วยอารมณ์ มิติความสวยงามจากสายตาของผู้หญิงด้วยกัน และการถ่ายทอดความโดดเด่นของเสื้อผ้าหน้าผมในมิติที่เปี่ยมด้วยเรื่องราว

การจัดองค์ประกอบและรายละเอียดภายในภาพของ Deborah Turbeville ที่นำเสนอรูปแบบความงามของผู้หญิงในมิติที่แตกต่าง / ภาพ: British Vogue

     “ชวนฝันและลึกลับ” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผลงานของเดบอราห์แอบซ่อนนัยเรื่องอารมณ์ความรู้สึกเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม เธอได้รับเครดิตว่าเป็นผู้ริเริ่มเผยแพร่ให้อิทธิพลการถ่ายภาพที่เน้นอารมณ์ความเศร้าหมองและโทนลึกลับเป็นที่นิยม นอกจากนี้ยังเป็นช่างภาพแฟชั่นยุคแรกๆ ที่นำเสนอความเบลอของภาพเป็นเสน่ห์ ซึ่งปัจจุบันมันยังคงเป็นวิธีการสื่อสารจังหวะการเคลื่อนไหวและความล้ำลึกได้อย่างยอดเยี่ยมเสมอมา นอกจากนี้เธอยังสรรสร้างความไม่สมบูรณ์แบบประกอบการจำลองความเสียหายของผลงานภาพจนกลายเป็นแนวทางการนำเสนอแฟชั่นที่ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบหรือเปี่ยมด้วยเทคนิคซับซ้อน มุ่งเน้นสู่ความสำคัญเรื่องการสร้างความรู้สึกถ่ายทอดสู่ผู้เสพผลงานเสียมากกว่า

เซ็ตแฟชั่น Woman in the Woods ที่ถ่ายทอดด้วยมุมมองของ Deborah Turbeville ในนิตยสารโว้กอิตาเลียเมื่อปี 1977 / ภาพ: Vogue Italia

     อีกหนึ่งสิ่งสำคัญคือเรื่ององค์ประกอบภาพ เพราะเดบอราห์นำเสนอการใช้กฎขั้นพื้นฐานผสมผสานกับเส้นนำสายตาและจังหวะจะโคนของวัตถุภายในภาพ จากเดิมภาพถ่ายแฟชั่นเต็มไปด้วยวิถีแห่งความสมบูรณ์แบบเหมือนการจัดวางอย่างตั้งอกตั้งใจ ทว่าสำหรับเดบอราห์โลกของหญิงสาวไม่ใช่วัตถุแต่คือชีวิต นางแบบภายในภาพจึงนำเสนอเสื้อผ้าราวกับกำลังสวมใส่และขยับเขยื้อนในโลกความจริง หากใครกำลังมองหาชิ้นงานคุณภาพที่สะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงด้านแฟชั่นเดบอราห์คือบุคคลระดับไอคอนที่เราแนะนำว่าไม่ควรพลาด