จับเข่าคุยกับ BOWKYLION เรื่องชีวิต และบทบาทใหม่ของชีวิตที่เป็นมากกว่าแค่นักร้อง

ช่างภาพ: เอกรัชต์ อุบลศรี
สไตลิสต์: สลาลี สมบัติมี
นางแบบ: โบกี้ไลอ้อน
แต่งหน้า: อารัญ นันตสุคนธ์
ทำผม: มาคโทรี พรม
ผู้ช่วยสไตลิสต์: รัชพนธ์ เจริญสกุล
เรื่อง: ปวีณา บัลลพ์วานิช

__________________________

     จับเข่านั่งคุยกันสบายๆ กับนักร้องหญิงคนเก่งของยุค Bowkylion หรือ ณิชชาฎา วีระสุทธิมาศ ถึงผลงานและบทบาทใหม่ของชีวิตนั่นคือการเป็นกรรมการคนที่ 5 ของ The Voice Thailand  

     Vogue: เส้นทางเดินสายศิลปินและความเป็นนักแต่งเพลงสไตล์นี้

     BOWKYLION: อาชีพนี้เป็นอาชีพที่ใช้ความรู้สึกเป็นหลักในการสร้างสรรค์ผลงาน ส่วนใหญ่โบจะจดบันทึกความรู้สึกเอาไว้ว่าตอนนี้รู้สึกอะไรอยู่ พอได้ย้อนกลับมาดูความรู้สึกที่เราจดลงไป มันเป็นแง่ลบเสียส่วนใหญ่ คนพูดกันเยอะว่าทำไมโบชอบแต่งเพลงแง่ลบ โบเป็นคนคิดลบเหรอ ก็เลยลองกลับมาพิจารณาตัวเองว่าทำไมเราถึงมีความรู้สึกในแง่ลบมากกว่าด้านบวก สุดท้ายโบได้ข้อสรุปว่าคนเรามีทั้งสุขทั้งทุกข์ แต่เวลาที่เรามีความสุขอยู่ เรามักจะไม่ได้จดบันทึกไว้ เพราะมัวแต่ดื่มด่ำกับความสุขตรงหน้า ฉะนั้น สิ่งที่เรามีและเราสามารถย้ำคิดย้ำทำได้ทุกวันก็คือความทุกข์หรือความทรมานอะไรบางอย่าง เช่น เวลาเรารออะไรบางอย่างและรู้สึกว่าเวลานี้มันว่างเปล่า ทำไมถึงนานขนาดนี้ เรื่องที่เป็นความทุกข์ที่เรายังแก้ปัญหาตรงหน้าไม่ได้ทำให้เรายังจมและย้ำคิดย้ำทำอยู่กับเรื่องนั้นๆ เหมือนมนุษย์ปกติที่มีรัก โลภ โกรธ หลง พอเราได้มาทำงานตรงนี้เราก็มารู้ว่าสิ่งเหล่านี้สามารถเอาไปใช้ได้ในบทเพลงของเรา โบก็เลยจดสิ่งพวกนี้เอาไว้ พอวันที่โบจะแต่งเพลงเราก็เลือกใช้ความรู้สึกที่ผ่านมา แม้เราจะจดเป็นตัวอักษรแต่ภาพเหล่านั้นมันกลับเข้ามาในหัวของเรา เพราะฉะนั้น ทุกเพลงที่โบแต่งมันจะเป็นความรู้สึกจริง และโบคิดว่ามันเหมือนการรีไซเคิลความคิดที่เป็นขยะ โบก็เลยรวบรวมความรู้สึกทุกอย่าง ทุกกระบวนการในชีวิตไว้ในบทเพลงทั้งหมด ไม่ว่าโบจะแต่งให้ใครก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นศิลปะที่ออกมาจากความรู้สึกค่ะ

     V: รู้สึกเหนื่อยไหมกว่าจะมายืนตรงจุดที่ตัวเองยืนอยู่ ณ ตอนนี้

     B: จริงๆ โบไม่เคยพูดว่าเหนื่อยเลย เพราะรู้สึกว่าการพูดว่าเหนื่อยมันจะทำให้ตัวเองเหนื่อยจริงๆ แต่ถ้าให้พูดกันตรงๆ ก็เหนื่อยค่ะ มีบ้างที่เราเหนื่อยกับสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ ถามว่าท้อไหม จริงๆ ก็ตลอดเวลานะคะ วิธีจัดการความท้อของโบคือ ปล่อยให้มันท้อไปเรื่อยๆ นั่นแหละ ท้อให้ถึงที่สุดแล้วสุดท้ายมันจะกลายเป็นความรู้สึกสมเพชตัวเอง และรู้สึกว่าอ้าว! ที่เดินมาไกลขนาดนี้ได้ก็เพราะเราก้าวข้ามผ่านความท้อมาไม่ใช่หรือ และครั้งนี้เราจะผ่านมันไปไม่ได้เชียวหรือ

     V: โบกลับมาพร้อมซิงเกิลใหม่ล่าสุดที่เพิ่งปล่อยออกมา ยิ้มลา ได้แรงบันดาลใจในการแต่งเพลงนี้มาจากไหน 

     B: เพลงนี้เป็นเพลงที่จริงมากๆ จากความรู้สึกของโบ คนชอบคิดว่าทำไมโบชอบแต่งเพลงให้คนที่เสียไปแล้วอยู่ตลอดเวลา เช่น แม่เสียไป 10 ปีแล้วทำไมยังเอาเรื่องแม่มาเล่น คือความรู้สึกนี้มันยังย้ำคิดย้ำทำอยู่ทุกวัน ยังเป็นส่วนลึกที่เอามาสร้างศิลปะได้ไม่รู้จบ แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นศิลปะแห่งความเศร้าก็ตาม ตัวอย่างเช่นซิงเกิล ยิ้มลา เป็นเพลงที่โบเขียนให้คุณยายของโบ เป็นช่วงที่คุณยายกำลังจะเสีย คุณยายของโบเป็นอัลไซเมอร์ คนที่เคยจำเราได้ตลอดทั้งชีวิตอยู่ดีๆ ก็จำเราไม่ได้ เขาจะจำได้ไหมนะว่าตอนนั้นเขารักเราอย่างไร จนมาถึงช่วงคุณยายใกล้จะเสีย คุณยายเป็นคนชอบพูดกับโบว่า “ยิ้มหน่อย ยิ้มหน่อย” อยู่ตลอดเวลา ช่วงที่ใกล้เสียโบรู้สึกว่ามีอะไรหลายอย่างที่ยังไม่ได้บอกเขา ก็เลยแต่งเพลงและอัดเพลงนี้ เอามาเปิดวนไปเรื่อยๆ ให้คุณยายฟังจนคุณยายหมดลมไป คุณยายโบอายุเกือบร้อยแล้วค่ะ ก่อนที่จะหมดลม คุณยายฟังเพลงนี้แล้วน้ำตาไหล ยิ้มออกมาให้โบเห็นจริงๆ เลยเหมือนเป็นการ “ยิ้มลา” เหมือนโบบอกคุณยายว่ายิ้มให้โบดูหน่อยแล้วค่อยไปนะ...

     สามารถตามไปอ่านบทสัมภาษณ์เต็มและแฟชั่นเซ็ตทั้งหมดได้ในนิตยสารโว้กประเทศไทย ฉบับเดือนพฤศจิกายน 2024