ภาพยนตร์คุณภาพคับแก้วมักถูกเมินเฉยและไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร เนื่องจากมันไม่ได้ถูกโปรโมตหรือทำให้เกิดกระแสโด่งดัง แม้หลายครั้งมันเปี่ยมด้วยคุณภาพพร้อมทั้งโชว์ฝีมือการแสดงของนักแสดงชั้นนำที่ต้องดำเนินเรื่องด้วยระยะเวลาจำกัดอีกด้วย Poison เป็นภาพยนตร์สั้นอีกหนึ่งเรื่องที่ใครได้ชมจะเห็นถึงวิธีการเล่าเรื่องและงานศิลปะการแสดง มากไปกว่านั้นยังรวมถึงองค์ประกอบทุกอย่างที่ถูกจัดสรรอย่างสมบูรณ์แบบ ด้วยระยะเวลาอันจำกัดความท้าทายคือการทำให้เรื่องราวดำเนินไปอย่างเข้มข้น มีไดนามิก และที่สำคัญ สามารถยึดโยงความรู้สึกของผู้ชมไว้ได้อย่างอยู่หมัด

     ภาพยนตร์สั้นเรื่องนี้สร้างจากบทประพันธ์ของ Roald Dahl ผู้ประพันธ์เรื่อง The Witches, Willy Wonka & the Chocolate Factory และอีกหลายต่อหลายเรื่องที่มีความสั้นยาวแตกต่างกันไป แต่สำหรับ Poison เป็นเหมือนบทชวนหัวหมุนที่มอบความสุขด้วยระยะเวลาอันสั้น Wes Anderson หยิบคอนเซปต์นี้มาเคาะใหม่และร่วมสร้างบทภาพยนตร์ที่ขมวดเนื้อเรื่องทั้งหมดได้ภายใน 17 นาที เวสกำกับเองและได้นักแสดงชั้นนำมารับบทเพียงไม่กี่บทในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น Benedict Cumberbatch, Dev Patel, Ralph Fiennes และ Sir Ben Kingsley เพียง 4 ตัวละครนี้ก็สามารถนำเสนอผลงานระดับพระกาฬได้บนแพลตฟอร์มเน็ตฟลิกซ์

     เรื่องราวของภาพยนตร์สั้นเรื่องนี้คงไม่ได้สอดแทรกอะไรไว้เป็นพิเศษ มันเป็นเรื่องราวชวนปวดหัวกับเหตุการณ์ที่งูทับสมิงคลาเลื้อยเข้าไปนอนบนท้องของคนอังกฤษ ณ ประเทศอินเดีย จนเพื่อน (Woods) ต้องเข้ามาช่วยเหลือก่อนจะเรียกแพทย์มาเพื่อหาวิธีจัดการไม่ให้ Harry ถูกกัด ซึ่งแพทย์อย่าง Dr.Ganderbai ก็ต้องหาวิธีสารพัดเพื่อจัดการปัญหาสาละวนเรื่องนี้ ความสนุกไม่ใช่เนื้อเรื่องที่ซับซ้อน แต่เป็นการจัดวางฉากอันชาญฉลาด มุกตลกที่บอกเล่าเข้ามาผ่านการพรรณนาเล่าเรื่องแบบที่ตัวละครวูดส์พูดกับผู้ชมโดยตรง เหมือนเล่าเหตุการณ์ไปด้วยแสดงไปด้วย มีกลิ่นอายความเป็น Long-Take ถือเป็นเสน่ห์ของการแสดงที่ต้องอาศัยทักษะอันเชี่ยวชาญเพื่อจะทำให้มันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด

     เรื่องราววุ่นวายนี้ถูกเล่าด้วยภาพแบบกึ่งเล่ากึ่งแสดง มุกตลกที่แสดงความสับสน การบอกเล่าที่ทำเหมือนผู้ชมกำลังอ่านหนังสือ มีทั้งการระบุอารมณ์ น้ำเสียง หรือแม้กระทั่งบรรยายบรรยากาศรอบๆ ซึ่งทั้งหมดเป็นมิติความสนุกที่สอดประสานกับฝีมือการแสดงที่น้อยแต่เฉียบคมได้เป็นอย่างดี เรียกว่าเป็นผลงาน 17 นาทีที่อัดแน่นด้วยคุณภาพของทุกองค์ประกอบอย่างแท้จริง มันอาจไม่ใช่ภาพยนตร์สั้นสไตล์ชวนขบคิดจริงจัง หรือจะเป็นภาพยนตร์สั้นสุดตลกชวนขำก๊าก แต่มันเป็นผลงานที่จะเรียกรอยยิ้มให้กับผู้ชมที่เมื่อเฉลยฉากจบอาจรู้สึกอยากทุบจอ แต่สมองก็ห้ามร่างกายเอาไว้เพราะในใจลึกๆ ก็ต้องอมยิ้มกับสิ่งที่เวสและทีมนักแสดงทุกคนนำเสนอ หากผู้เขียนจะนิยามภาพยนตร์สั้นเรื่องนี้คงจะนิยามว่า “ผลงานที่อยากจะเกลียดแต่เกลียดไม่ลง” เพราะมันเป็นความเรียบง่ายที่มอบความสนุกและรอยยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด