‘Fishbowl Wives’ ซีรี่ส์บอกเล่าเรื่องน้ำเน่าได้มีชั้นเชิงจนควรเอาเป็นต้นแบบในการสร้างละคร

     ละครหรือซีรี่ส์เกี่ยวกับการนอกใจ มีเมียน้อย และปัญหาชีวิตกำลังถูกหยิบมาเป็นประเด็นถกเถียงว่าสุดท้ายเนื้อหาเหล่านี้มันซ้ำน่าเบื่อเกินไป หรือเพราะแง่มุมการนำเสนอกันแน่ที่ทำให้ละครและซีรี่ส์ หรืออาจจะรวมถึงภาพยนตร์ที่ชูประเด็นเหล่านี้ได้รับกระแสวิพากษ์วิจารณ์เชิงลบ โดยเฉพาะกับเหล่าผู้ชมในประเทศไทยที่อาจจะเริ่มเบื่อหน่ายกับสิ่งนี้เต็มทน คอมเมนต์บนแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียเกี่ยวกับประเด็นการไม่ดูละครไทยอีกต่อไป สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนว่าการเล่าเรื่องราวเหล่านี้มันช่างซ้ำจำเจ และไม่ตอบโจทย์ความต้องการของคนสมัยใหม่แล้ว แต่ตอนนี้มีซีรี่ส์เรื่องใหม่บนเน็ตฟลิกซ์ที่หยิบเรื่องเหล่านี้มาเล่าได้แบบน่าติดตาม จนตั้งคำถามว่า “บทละครที่ดูจะน้ำเน่าไม่ใช่ปัจจัยที่ทำให้คนเบื่อหน่ายกับเรื่องราวพวกนี้ใช่ไหม”

     Fishbowl Wives เป็นซีรี่ส์อีโรติก-ดราม่าใหม่ล่าสุดจากดินแดนอาทิตย์อุทัย โดยเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างภรรยาสาวที่ตกอยู่ในห้วงความรู้สึกเชิงลบกับสามีและอยู่ในสภาวะจิตใจสั่นคลอน กับเด็กหนุ่มเจ้าของร้านปลาทอง ซีรี่ส์เรื่องนี้หากมองเผินๆ อาจเหมือนละครน้ำเน่าที่ไม่น่าเรียกยอดผู้ชมได้มากขนาดนั้น แต่เปล่าเลยวิธีการเล่าที่สอดแทรกรายละเอียดและการสร้างความผูกพัน รวมถึงอารมณ์ร่วมแก่ผู้ชมถือเป็นจุดเด่นที่ทำให้เราหยุดดูไม่ได้จริงๆ

     “เนื้อเรื่องจากการ์ตูนมังงะที่ดูเหนือจริงเล็กน้อยสามารถทำให้ผู้ชมรู้สึกร่วมได้อย่างไม่ประหลาด” เรื่องราวในซีรี่ส์ Fishbowl Wives นั้นเข้าใจง่ายในเรื่องปัญหาความสัมพันธ์ ทุกอย่างถูกเสิร์ฟร้อนอย่างตรงไปตรงมา เราเห็นสามี ภรรยา และหญิงสาวผู้มีปัญหาด้านสัมพันธ์ รวมถึงเหล่ามือที่ 3 อันเป็นองค์ประกอบที่ทำเรื่องราวเข้มข้น ในเรื่องนี้เราจะได้เห็นวิธีการสอดแทรกข้อมูลตัวละครเป็นระยะ มีการเผยข้อมูลเชิงลึกในอดีตทั้งแบบทางตรงและทางอ้อม บทพูดทำให้เราสงสัยและคอยหาคำตอบอยู่ตลอดเวลา นอกจากนี้ยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผู้ชมตื่นเต้นและสร้างไดนามิกได้ตลอดทั้งตอน

     เซ็กซ์ ตัณหา และปัญหาครอบครัวที่ถูกเมินเฉย จุดแข็งของซีรี่ส์เรื่องนี้คือความเร่าร้อนถึงพริกถึงขิง หากใครยังไม่ได้ชมลองเปิดชมตอนแรกจะสัมผัสได้ถึงพลังตัณหาอันแรงกล้าจากตัวละคร มันไม่ใช่แรงขับของมนุษย์แบบเกินจริง ทุกเหตุการณ์ดูเข้มข้นเร้าอารมณ์แต่ก็สามารถเกิดขึ้นได้ในโลกความจริง ความรู้สึกเหงา เศร้า และเหว่หว้า ก็สะท้อนออกมาได้อย่างไม่ประดักประเดิด อีกทั้งยังมีองค์ประกอบด้านอายุและบุคลิกที่ผลักดันให้ผู้ชมรู้สึกร่วมอย่างสมจริงมากขึ้น นักแสดงไม่ได้มีแต่สาวสวยหนุ่มหล่อวัยแรกแย้ม แต่เป็นนักแสดงที่เหมาะกับช่วงอายุหลังแต่งงานที่อยู่กันไปแล้วเจอปัญหาชีวิตคู่หนักหน่วงเช่นนี้

     บทพูดประดิษฐ์ที่กลายเป็นสีสันและช่วยพยุงเรื่องราวโดยใช้ปริศนาบางอย่าง บทสำคัญมากในซีรี่ส์ที่กำลังเล่าเกี่ยวกับความน้ำเน่าแบบนี้ หลายคอมเมนต์เกี่ยวกับละครไทยจะมุ่งเน้นไปในเรื่องของบทที่ไม่สมจริงเท่าที่ควร หรือไม่สามารถทำให้ผู้ชมรู้สึกร่วมไปกับตัวละครได้ สำหรับ Fishbowl Wives มีความเหมือนและแตกต่างอยู่พอสมควร บทพูดของตัวละครแต่ละตัวมีการประดิษฐ์คำสวยๆ ออกมา หรือสื่อสารด้วยข้อความที่ไม่ใช่ประโยคจากการสนทนาจริงเท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อมาจากบทประพันธ์เชิงการ์ตูน ตรงนี้ถูกพลิกให้เป็นเสน่ห์ด้วยการปรับให้ลื่นไหลมากขึ้น และใช้การสนทนาในหลายช่วงเพื่อบอกนัยยะซ่อนเร้น รื้ออดีตให้ผู้ชมเข้าใจตัวละคร หรือแม้แต่ทำให้ผู้ชมได้คาดเดาถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต การสร้างรอยต่อให้กับบทประดิษฐ์แบบนี้พลิกจุดด้อยที่ควรถูกวิจารณ์ เป็นจุดเด่นที่คอยขับเคลื่อนเรื่องราวไปได้อย่างไหลลื่น ซึ่งน่าจะตอบโจทย์กับคนที่แคลงใจเกี่ยวกับบทละครไทยบางเรื่องที่ดูไม่สมจริงและไม่ได้ต่อเข้าสู่เนื้อเรื่องได้ลงตัวนัก

     โปรดักชั่นเรื่องภาพและเสียงก็เป็นส่วนสำคัญ ทุกฉากในเรื่องนี้ไม่ได้ดูยิ่งใหญ่อลังการ หรือเป็นตัวกลางเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างผู้ชมกับตัวละครได้ขนาดนั้น แต่ทีมผู้สร้างกลับกลบจุดด้อยตรงนี้ไปได้อย่างแนบเนียนด้วยการใช้สัญลักษณ์บางอย่างในแต่ละฉากดึงดูดความสนใจ และสัญลักษณ์เหล่านั้นก็มีความหมายให้ตีความกันได้เรื่อยๆ กว่าผู้ชมจะรู้ตัวอีกทีก็คิดถึงนัยยะซ่อนเร้นเหล่านั้นจนผ่านฉากธรรมดาๆ ที่อาจไม่ได้สวยงามทั้งฉากไปแล้ว นอกจากนี้แม้ Fishbowl Wives จะไม่ได้โดดเด่นเรื่องเพลงประกอบมากนัก แต่จังหวะจะโคนในการใช้และการเบรกเข้าสู่บทพูดของตัวละครทำให้เราปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้หลากหลายแต่ไม่มากจนเกินไป

     แกนกลางของ Fishbowl Wives ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนไปกว่าจุดเริ่มต้นของปัญหาความสัมพันธ์ ซึ่งต้นตอก็ไม่ต่างจากผลงานบันเทิงในสื่อกระแสหลักของไทยนัก แต่ความแตกต่างอยู่ที่วิธีการนำเสนอมากกว่า ปัจจัยหลายอย่างสามารถดึงดูดผู้ชมได้เหนียวแน่นหนึบ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเนื้อเรื่องน้ำเน่าที่ถูกตีตราเป็นแพะรับบาปของความด้อยคุณภาพไม่ใช่ปัญหาที่แท้จริง แต่โจทย์สำคัญที่ผู้ผลิตผลงานควรตั้งคำถามคือ “จะทำอย่างไรให้สามารถถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านี้ได้อย่างมีมิติน่าติดตาม” ในวันที่ละครไทยถูกมองว่ามีแต่ตบตีแย่งชิง ต้องบอกว่าพลอตเรื่องแบบนี้ไม่ได้มีแค่ที่ประเทศเราประเทศเดียว แต่การบอกเล่าเรื่องราวเดิมๆ ด้วยวิธีแบบเดิมๆ ในขณะที่อุตสาหกรรมบันเทิงชั้นนำของโลกกำลังหยิบเรื่องเหล่านี้มาเล่าอย่างมีมิติและสอดแทรกรายละเอียดความหลากหลายของทุกองค์ประกอบไว้อย่างครบถ้วนก็ชี้ให้เห็นชัดแล้วว่าไม่ใช่เพราะละครมันน้ำเน่า แต่เพราะองค์ประกอบหลายด้านของละครไทยมันอาจจะตกยุคไปเสียแล้ว...