ประเดิมคอลัมน์ #VogueOpinion ด้วยความคิดเห็นของสธน ตันตราภรณ์ Managing Editor โว้กต่อละครเวทีที่เขามีโอกาสชม

 

เมื่อ 10 ปีที่แล้วพลาดชมละครเพลง "แม่นาค เดอะ มิวสิคัล" ของค่าย Dreambox Theatre จำได้แม่นว่าพี่บ๊อบบี้-ปนุ สมบัติยานุชิต ชมเปาะว่าดีนักดีหนา ซึ่งความดีนี้น่าจะพิเศษและเชื่อถือได้ เพราะเราต่างทราบดีว่า #อะไรที่บ๊อบว่าดีมันต้องดีมาก ตัวผู้เขียนเองก็โตมากับละครเวทีของค่ายนี้ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น เมื่อครั้งเขายังใช้ชื่อเดิมคือ Dass Entertainment เราจึงคุ้นเคยแนวทางของเขาอยู่พอตัว ดังนั้นเมื่อได้ดูงานรีสเตจรอบบ่ายวันอาทิตย์ที่ 24 พฤศจิกายนที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ จึงสิ้นข้อกังขากันเสียที ละครเวอร์ชั่นนี้ละมุนละไมสมคำร่ำลือจริงๆ

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

ใครเป็นแฟนประจำค่ายนี้จะสัมผัสได้ว่า แสง สี เสียง ดนตรี รวมไปถึงสไตล์ของโปรดักชั่นต่างๆ นั้นเรียกว่าคงเส้นคงวาเนื่องจากมักได้รับการควบคุมคุณภาพโดยชื่อที่คุ้นหูคุ้นตาคอละครเวทีบ้านเรา อาทิ ดารกา วงศ์ศิริ (บทละคร), สุวรรณดี จักราวรวุธ (กำกับการแสดง), ไกวัล กุลวัฒนโนทัย (ดนตรี), ฉลาดเลิศ ตุงคะมณี (แสง) และ ฤทธิรงค์ จิวากานนท์ (ฉาก)และโปรดักชั่นนี้ก็ไม่ต่างกัน มันฟ้องว่าคนทำรู้จักศาสตร์ที่ตัวเองทำอยู่ ไม่สุกเอาเผากิน ไม่ดูถูกคนดู ไม่ต้องยึดโยงความเป็นบรอดเวย์อลังการเสมอไป แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ต้องปีนบันไดดู ต่อให้ดูเอาสนุกไปเรื่อยๆ ก็ยังสามารถเข้าใจสาระใจความที่ผู้สร้างต้องการมอบให้

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

บทคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในละครเวทีเรื่องนี้ คุณโจ้-ดารกาตีความชีวิตจิตใจของแม่นาคได้กลมมาก ไม่รู้สึกว่าเป็น "ผี" เลย เพียงแต่เป็น "คนที่ตายแล้ว" เท่านั้น เช่นเดียวกับตัวละครแวดล้อมซึ่งปลุกเร้าให้เราต้องมาตั้งคำถามต่อว่า "ความเฮี้ยนที่ร่ำลือกันมาเป็นร้อยๆ ปีนี่มันจริงเท็จแค่ไหน" และมันเหมือน คล้าย หรือต่างไปจากข้อมูลปลอมๆ ในโลกโซเชียลที่เราอาศัยพึ่งพิงในปี 2562 หรือไม่

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

ฉากคือผู้ขโมยซีนตัวสำคัญ มันให้ความรู้สึกเป็นละค้อนละคร แต่ก็สมจริงพอให้นักแสดงและผู้ชมรู้สึกร่วมไปกับเหตุการณ์ต่างๆ ได้ โดยไม่ต้องยัดเยียดความมลังเมลือง ทั้งถ่อมตัว เจียมกาย แต่ฉลาดเฉลียว การขยับบ้านหลังหนึ่งให้ข้างใน-ข้างนอกเป็นคนละสถานที่กันนั้นไม่ใช่จะคิดทำกันง่ายๆ

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

เรื่องนักแสดงนำหญิงคือ น้ำมนต์-ธีรนัยน์ ณ หนองคาย นั้นไม่ต้องวิจารณ์อะไรกันอีกแล้ว ถ้าเป็นสมัยก่อนที่เรายังเขียนปากกากันอยู่ ก็จะอธิบายเพียงสั้นๆ ว่า "เปลืองหมึก" เพราะเธอคนนี้คือกระบี่มือหนึ่งของวงการมิวสิคัลบ้านเรา รุ่นพี่ในวงการละครท่านหนึ่งกล่าวว่า "แค่ไปหลับตาฟังน้ำมนต์ร้องเพลงอย่างเดียวก็คุ้มค่าตั๋วแล้ว" อีกคนที่กินซีนฉกาจคือ คุณเอ๋-นรินทร ณ บางช้าง อดีตร็อกเกอร์หญิงผู้ผันมาจับงานละครเวทีอยู่เนืองๆ เธอมาพร้อมจังหวะการแสดงที่ดึงดูดสายตาคนดู พร้อมๆ ไปกับแนวการร้องที่ส่งเสริมการสื่อสารในระบบละครเพลง กล่าวคือ ในหลายเวทีที่นักร้องจงใจร้องเพลงราวกับเปิดคอนเสิร์ตเดี่ยวบนเวทีมิวสิคัล นรินทรกลับเป็นนักแสดงผู้ใช้เนื้อร้องบอกเล่าความหมายจริงๆ ของคำผ่านท่วงทำนอง ซึ่งเป็นวิธีการแสดงที่หายากนักในวงการบ้านเรา

 

ภาพ: Dreambox Theatre

 

แม้ละครจะยาวไปนิด (เข้าไปตอนบ่าย 2 ออกมาอีกทีบ่าย 5.30 รวมพักครึ่ง) แต่ควรค่าอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่ยังหาพอจะหาบัตรได้ในรอบที่เหลืออยู่...แนะนำจากใจครับ

 

ติดตาม #VogueOpinion เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ จากมุมมองและประสบการณ์ของทีมงานโว้กได้ที่ Vogue.co.th