ความเท่าเทียมเรื่องสีผิวกำลังเป็นที่พูดถึงมาพักใหญ่ แต่มันมักจะเป็นข้อเรียกร้องในเรื่องที่ใหญ่และไกลตัวจนบางครั้งประชาชนผู้ไม่ได้มีอุดมการณ์แรงกล้าเข้าถึงไม่ไหว ลองมองย้อนกลับไปถึงรากฐานการเรียกดูว่าถึงแม้จะเป็นเรื่องใหญ่ในการยัดเยียดสถานะให้กับคนผิวสีหรือคนชาติพันธุ์ใดก็ตามที่ถูกกดขี่ต่ำกว่าโดยเฉพาะเรื่องแรงงาน ในปัจจุบันสิ่งเหล่านี้มันช่างน้อยลงมากจนแทบไม่เหลือแล้ว คำถามคือแล้วพวกเขายังเรียกร้องอะไร? คำตอบง่ายแสนง่ายคือความเท่าเทียมในการปฏิบัติทางอ้อมรวมถึงแก้ไขฐานความคิดที่ลึก ๆ ยังถูกมองว่าด้อยกว่านิด ๆ มันสะท้อนออกมาจากสิ่งของในชีวิตประจำที่ทั้งเสริมความงาม ความสะดวกสบายหรือแม้แต่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่มีเรื่องสีมาเกี่ยวข้อง!

พลาสเตอร์ที่มีสีเดียวกับชายชื่อ Dominique Apollon / ภาพ: @ApollonTweets

     เมื่อพูดถึงพลาสเตอร์เราคงคิดภาพของสีเนื้อ สีผิวแบบคอเคซอยด์ ดีสุดคงจะเป็นพลาสเตอร์สีใส แต่สำหรับคนผิวสีนั้นสีที่จะกลมกลืนกับผิวเขาได้ยากเย็นแสนเข็น การมีบาดแผลบนร่างกายว่าแย่พออยู่แล้ว แต่การมีบาดแผลในจิตใจเพราะความไม่ครอบคลุมของการใส่ใจความรู้สึกนั้นแย่ยิ่งกว่า ผู้ใช้ทวิตเตอร์แอคเคาต์ @ApollonTweets โพสต์ภาพแสดงความดีใจว่าสุดท้ายเขาค้นพบพลาสเตอร์ที่มีสีผิวเดียวกับเขาจนมองไกล ๆ แทบไม่ออกเลยว่าเขากำลังติดรักษาบาดแผลที่นิ้วก้อยอยู่ พร้อมกับข้อความประมาณว่า “ฉันพาตัวเองไปมากมายหลายที่ แต่นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกมีผ้าพันแผลสีเหมือนกับผิวของฉัน เมื่อคุณมองไกล ๆ มันก็กลมกลืนไปกับผิวหนัง ฉันแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่” นี่ถือเป็นเรื่องง่าย ๆ ในชีวิตแต่มันช่างมีคุณค่าทางจิตใจกับผู้ชายผิวสีคนหนึ่งเสียเหลือเกิน

Ebon-Aid พลาสเตอร์ปิดแผลสำหรับผิวหลากหลายสี / ภาพ: The Atlantic

     แต่เดิมพลาสเตอร์ปิดแผลถูกคิดค้นโดยบริษัท Johnson & Johnson ในช่วงยุค ‘20s แต่มันผลิตออกมาเพียงสีเดียวคือแบบชมพูอ่อน แต่กระนั้นยังไม่เจ็บปวดต่อคนผิวสีมากเท่าไหร่จนกระทั่งมีโฆษณาในปี 1955 ระบุว่า “ผลิตภัณฑ์สีเหมือนผิวหนัง” และเดือดร้อนถึงพ่อแม่ครอบครัวคนผิวสีอื่นต้องให้คำตอบว่า “นี่มันไม่ใช่สีผิวลูกนะ” จนถึงวันนี้พลาสเตอร์ปิดแผลและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ใช้ติดมักเป็นสีใสเพื่อกลมกลืนกับทุกสีผิว แต่น้อยคนจะรู้ว่าเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้วมีผลิตภัณฑ์พลาสเตอร์ติดแผลสำหรับคนผิวสีโดยเฉพาะชื่อว่า “Ebon-Aid” ที่เพิ่มทางเลือกให้กับวงการนี้ด้วยสีชะเอมเทศ สีน้ำตาลกาแฟ สีอบเชยหรือซินนาม่อน และสีเบจน้ำผึ้ง แต่น่าเสียดายที่เหมือนผลิตภัณฑ์นี้กลับถูกแบ่งแยกไม่ได้วางขายไว้ที่ชั้นวางปกติ มันกลับถูกแยกออก ช่วงปี 2002 พลาสเตอร์ถูกผลิต 1 ล้านกล่องแต่ขายได้เพียงหลักหมื่นต้น ๆ เท่านั้น บริษัทผู้ผลิตอย่าง Michael Panayiotis ขาดทุนกว่า 2 ล้านเหรียญสหรัฐฯ และปิดบริษัทลง พร้อมกับเอ่ยข้อความไว้ว่า “ถ้าไม่ตั้งโชว์ให้กับผู้คนได้เห็นแล้วพวกเขาจะมาซื้อของพวกนี้ได้อย่างไร?”

ผลิตภัณฑ์สำหรับคนผิวสีจาก Estée Lauder, นางแบบผิวสีลูกครึ่งไทย Adesuwa Aighewi และผลิตภัณฑ์สำหรับสีผิวทุกแบบจาก Fenty / ภาพ: Glowsly, Vogue Runway และ BuzzFeed

     นับว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าที่สัญลักษณ์แห่งความเท่าเทียมยังถูกแบ่งแยกและล้มเลิกทิ้งไปในเวลาเพียงไม่กี่ปี ผลิตภัณฑ์ขั้นพื้นฐานเป็นสิ่งที่เราควรตระหนักตอนนี้บริษัทเครื่องสำอางทั้ง Cover Girl เอย Estée Lauder เอยหรือจะเป็น Fenty ของ Rihanna ต่างใส่ใจและเล็งเห็นว่างสิ่งของพื้นฐานที่สาว ๆ ควรได้รับนั้น ต้องเป็นสาวทุกชาติพันธุ์ได้รับเหมือนกัน ถึงเวลาแล้วที่ของทุกอย่างควรจะมีทางเลือกอย่างเท่าเทียมอย่างน้อยก็ไม่กระดานกระเดิดขึ้นมาเป็นความแต่งต่างให้เสียความรู้สึก แฟชั่นในปัจจุบันก็เปิดกว้างมากขึ้นเหมือนกันเห็นได้จากนางแบบบนรันเวย์  พวกเธอไม่ได้ถูกขายด้วยความแปลกในสายตาอุตสาหรกรรมแฟชั่นอีกแล้ว พวกเธอก็มีสิทธิ์และความเป็นมนุษย์เหมือนคนอื่น เหล่าชาติพันธุ์ที่เคยเป็นรองขยับเข้าสู่บรรทัดฐานสังคมเดียวกัน ใช่! พวกเธอแตกต่างแต่อย่าลืมมนุษย์ทุกคนก็แตกต่างคอเคซอยด์ด้วยกันเอง นิกรอยด์ มองโกลอยด์ ไม่ต้องรู้ว่าใครจะโดดเด่นกว่าใครเพราะโลก 2020 แฟชั่น ความงามและสิ่งของพื้นฐานเข้าถึงทุกคนและเปิดกว้างชนิดเป็นยูนิเวอร์แซลแล้ว